Monsters, ruïnes, tempels ... Allemaal figuren waarmee we over architectuur kunnen nadenken. Over haar relatie tot het landschap, tot de economie. Folies zijn installaties waarmee we territoria en situaties kunnen beschouwen, of nog het architectuurvak kunnen onderzoeken.
Die “sexy bouwwerkjes waar geen loodgieter aan te pas komt” *, zijn als een speeltuin om te experimenteren met stijlen, ambachten, theorieën. De in een gedeeld landschap bijeengebrachte folies presenteren alternatieven, mogelijkheden. We kunnen er opgaan in vluchtige identiteiten: een ‘eendagskluizenaar’ in de hut, een nomade onder de onbeweeglijke tent, een conquistador op de belvedère … En we kunnen ons laten prikkelen door de beloftes van de tempel der liefde.
De tentoonstelling opent de deuren van deze in Europa, Japan en de Verenigde Staten verzamelde installaties. Folies zijn nu eens verschrikkelijk verfijnd en dan weer overdreven summier. Altijd totaal nutteloos, maar o zo onontbeerlijk. Ze verenigen. Ze versterken. Folies stoelen dan wel op een systeem, maar ze ontspringen aan het landschap als een waterbron; ze ontspruiten niet aan een alomvattende planning. Ze komen en gaan in assortimenten: de nieuwe folie affirmeert zijn bestaansreden en verwijst het verhaal van de voorgaande naar de vergetelheid.
Folies zijn geenszins ruïnes, maar veeleer funderingen. Ooit smukten ze de parken van 18de-eeuwse graven en markiezen op, tegenwoordig is de grootstedelijke ruimte hun terrein. In antwoord op de fragiele ecologie van de wereld hier en nu, die een nieuw evenwicht zoekt in zijn omgang met hulpbronnen en milieu, benadert de folie de architectuur en het landschap als één onlosmakelijke cultuur.
Miscellaneous Folies wil het nieuwsgierigheidspotentieel van de folies aanwenden om heel even los te komen van onze schaamteloze wereld en manieren te bedenken om hem leefbaar te houden.
* interview met B.J. Archer, NYC, juni 2018
