Christophe Van Gerrewey

Het is onmogelijk om geschiedenis te schrijven zonder een deel van het verleden af te zonderen. De monografische benadering bestaat erin om zich te richten op één leven en één oeuvre: om te vertellen wat één persoon heeft gedaan gedurende een lange periode. In de architectuur is deze methode allesbehalve vanzelfsprekend, en ze is steeds zeldzamer geworden, aangezien ze wordt beschouwd als een individualistische abstractie van meer complexe processen. En waarom zou je tenslotte het ene leven boven het andere belichten? Het kiezen van een bekende architect als onderwerp houdt het risico in dat men de machtigen verheerlijkt, terwijl het bestuderen van een meer marginale figuur onvermijdelijk de omvang van het verhaal beperkt. En toch moet de keuze om het leven en werk van één architect te beschrijven, verdedigd worden, omdat het toont hoe de geschiedenis van het individuele naar de samenleving reikt, en van het particuliere naar het universele.